Duket se vlerat humane sa vijnë dhe po shùhen ndaj dhe histori të tilla kur i lexojmë, na bëjnë të derd him lot.

Sidomos tani që është epoka e teknologjisë dhe njerëzit janë të prirë të regjistrojnë gjithçka, kur atyre u duket se po përballen me diçka të veçantë, ose si i thonë ndryshe, diçka në zh dùkje e sipër.

Historia që do t’ju rrëfejmë sot ka si personazh kryesor një 16 vjeçare të quajtur Kim, e cila është fëmija i 5-të pas 4 vëllezërve.

Kim ka pasion pikturën dhe është e ma hnitur pas muzikës rrok, ndaj dhe në shumicën e kohës ajo e kalon nëpër parqe, duke hedhur në telajo mre kullinë e natyrës.

Në shkollë të gjithë krenohen me Kim-in, pasi jo vetëm që është një nxënëse shembullore, por është edhe një shpirt human, e cila merr pjesë në shumë organizime për bamirësi.

Një ditë një grua rreth të 40-ave, e cila ishte bërë nënë për herë të parë e sheh në një park Kim-in e cila po pikturonte një pejzash dhe i kërkon asaj t’i bëjë një portret me djalin bebe që mbante në krah.

Me një durim dhe me një qetësi përrallore, Kim nisi punën, duke shijuar bukurinë e zonjës dhe magjinë e një të porsalinduri.

Piktura zgjati afro 3 orë dhe Kim filloi pak e nga pak të ndiente lod hjen, kjo edhe si shkak i një dite të nx ehtë vere ku dielli të bínte në kokë.

Pasi përfundoi “kryeveprën” e saj, ia tregoi zonjës, e cila u mre kullua nga arti dhe i ofroi një shumë prej 100 dollarësh, por Kim iu përgjigj: “Zonjë ty Zoti të dhuroi një fëmi, kurse unë po të dhuroj një kujtim”.

Bukuroshja 16 vjeçare ishte një engjëll i zbritur në tokë me një zemër të artë.

Kur Kim po mblidhte gjërat e saj dhe ishte gati për të shkuar në shtëpi pasi ishte koha e drekës, ajo aty pa një zotëri në një stol, i cili po qánte me dènesë.

Disi e tre mbur ajo nuk po kuptonte se çfarë po ndodhte dhe nuk kishte as guxim të nd ërhynte, por instinkti i saj i tha që ai zotëri ishte në h áll të madh.

Shumica e njerëzve e shihnin dhe nuk tregonin asnjë shenjë respekti apo sikur t’i ofronin n dihmë, ndërsa Kim iu afrua dhe pa që i moshuari kishte në stol një tas me supë, një lugë, një copë buke dhe po q ánte si një “bebe” mbi ushqimin e tij.

Me një zë të drid hur Kim e pyeti: “Zotëri çdo gjë mirë”? Por, ajo nuk mori asnjë përgjigje pasi i moshuari i shtoi më shumë të q árat e tij.

Vajza këmbëngùli: “Zotëri, dukeni shumë i shq etësuar, kërkoj me çdo kusht t’ju ndihmoj”. Dhe në ato çaste i moshuari i ktheu një përgjigje që vajza me shumë zor e kuptoi.

Ai me një shqiptim plot vës htirësi i tha: “Vogëlushe, kam pro blemin e Pa rkinsonit dhe jam i ùr itur”. Dua të ha këtë supë, por duart më drid hen dhe lugën nuk e mbaj dot në duar. E derd ha të gjithë. Jam shumë i ùritur…

Sytë iu mbushën me lot dhe shikimi thuajse iu venit, por Kim nuk kishte asnjë pikë dyshimi. Ajo do ta ndihmonte këtë njeri të panjohur por shumë të d himbsur.

U ul në stol pranë tij, mori lugën në dorë dhe atë pak supë të mbetur me një delikatesë si prej një fëmije, ia ushqeu deri në pikën e fundit. Më pas vogëlushja e pastroi të moshuarin dhe me një zë të ëmbël e pyeti: “A jeni më mirë? Iku ùria”?

Atij iu duk sikur një engjëll zbriti nga Parajsa enkas për të. Tashmë zotëria nuk qánte më, por në sytë e tij kishte një vezullim dhe në buzët e tij të shtre mbëruara disi kishte një pamje të një buzëqeshje fisnike.

E dashur vajzë: “Të bekoftë Zoti. Ti më dhe shpresë, më kujtove që jeta qenka ende e bukur me njerëz me ze mrën e mirë”. Kim e ndihmoi zotërinë të ulej në karrocën lëvizëse dhe ai u lárgua.

Ky gjest i saj ra shumë në sy tek disa të ulur në park, të cilët xhiruan gjithçka për ta ruajtur si një memorie e veçantë të një gjesti human.

Jeta është plot surpriza dhe bëhet më e bukur akoma kur në botë ekz istojnë njerëz me ze mër të artë, sidomos që në hapat e para të jetës.

Kim i dhuroi një kujtim një zonjë të be kuar me një fëmi dhe i tregoi një zotërie që jeta ka plot shpresë.

Ne të gjithë duhet të ndihmojmë njëri-tjetrin, pasi vetëm duke i qëndruar besnik dhe mirënjohës njëri-tjetrit, bota do të jetë më e bukur.