Për orë të tëra, nënë e bijë,  presin përpara spitalit infektiv për të mësuar më shumë për gjendjen shëndetësore të njeriut të tyre të dashur. Vajza kërkon të flas me të atin e t’i shërbej me sa të mundet, por bisedat me të dhe informacioni nga stafi janë të pakta. Nga kangjellat e spitalit infektiv, çdo ditë, qytetarë të shqetësuar shpresojnë të marrin informacion për gjendjen e të afërmve të shtruar me Covid. Kjo zonjë ka ardhur nga Italia për tu interesuar për të atin, por askush nuk i përgjigjet… Nga brenda infektivit, i vjen një telefonat. Ajo shpërthen në lot kur dëgjon zërin e të atit. “Kemi ardhur këtu për ty. Na ndihmoni o zot.” Mes lotësh, e bija tregon bisedën me të. E pafuqishme për të bërë diçka vet, ajo kërkon ndihmë.

“Po vdes thotë dhe nuk e kanë kapur me dorë. I kam lënë fëmijët e vegjël vetëm, për të ardhur këtu.” Duke mos e fshehur shqetësimin, bashkëshortja e pacientit pretendon se mjekët i vonojnë shërbimin. “Do shkoj, do shkoj, por duhet të më thotë kam shkuar dhe ka këtë gjë burri.” Kjo është dita e dytë që nën e bijë qëndrojnë me orë të gjata pran këtij spitali. Nuk pranojnë tu largohen kangjellave, pasi u duket sikur janë më afër me njeriun e zemrës.