AN-1, ndonëse mbeti vetëm një koncept i jashtëzakonshëm që nuk lundroi kurrë, duhet të kishte qenë një nëndetëse e madhe bërthamore, një aeroplan-bartëse që mund të kishte nisur tetë avionë luftarakë për më pak se tetë minuta.
Më e rëndësishmja nga këto ide ishte bartësi i avionëve, por ai që mund të lundronte nën sipërfaqen e detit. Koncepti i quajtur AN-1 i përdorte një version të modifikuar të nëndetëses USS Halibut Class. Ishte më i madh se shumica e anijeve dhe mund të barte raketa bërthamore Regulus, pesë prej tyre, secila madhësi e një avioni më të vogël.
Ajo duhej të ishte një nëndetëse 152 metra e gjatë, me një shpejtësi nënujore prej 16 nyjash. Dhe falë një motori me 15,000 kuaj-fuqi dhe një reaktori bërthamor, mund të udhëtojë në çdo vend. Nëndetësja duhej të kishte gjashtë tuba torpedo dhe dy tuba të pasmë. Pamundësia për të zbuluar vendin e nëndetëses aeroplanmbajtëse, mund të ngjallte frikë ose të paktën dyshime në aftësinë për të kryer një sulm të papritur bërthamor në SHBA.
Ishte një koncept që u krijua shumë para kohës së tij. Në zhvillimin e armëve, kjo nëndetëse, do të ishte përgjigja e duhur për teknologjinë e armëve hipersonike dhe raketave balistike. Avionët pa pilot që do të dilnin nga këto nëndetëse mund të kryenin misionet që tani kryhen nga aeroplanmbajtësit.
