Prej 3 muajsh jeta e Rufies dhe tre djemëve të vegjël është përmbysur. Humbja e jetës së bashkëshortit i ka shuar çdo shpresë. Jetojnë në fshatin Gorishov, në Fier në kushte shumë të rënda. Pa përkrahje dhe krejt e vetme, 39-vjeçarja çdo ditë e kalon me frikë. Me frikën se nuk do mundet t’i dhurojë një të nesërme të lumtur fëmijëve të saj.

“Humbja e babait për tre fëmijë është shumë e rëndë. E kërkojnë çdo natë. Ai vuante nga një sëmundje e rëndë në mushkri. E çuam në spital, atje i bënë biopsinë dhe e nxorën me kancer në mushkri. I thoshte djali i vogël, ‘o ba, bëj durim se Zoti do të shërojë ty sepse më ke mua. Por, nuk kishte shërim për të. Më thoshte gjithmonë që të bëhesha e fortë për të rritur çunat. Do mundohem të bëhem e fortë se këta janë tre dhe janë shumë të vegjël. Tu jap ngrohtësi që të rriten, sepse kushte të tjera nuk kam.

Shumë e vështirë është jetesa, borxhe të mëdha kam për të shlyer. E vetmja e ardhur e imja është përkrahja sociale, 57 mijë lekë të vjetra. Më thanë që fëmijët nuk e përfitojnë statusin e jetimit, pasi burri nuk ka pasur sigurime në shtet. Këta janë tre, ku ja dalim dot ne me aq lekë.

Edhe punësim nuk ka, pasi shkova të kërkoja te ish-komuna dhe atje më thanë që nuk kanë vende pune. Por, çfarë do t’i jap unë fëmijëve për të ngrënë derisa të happen vendet e punës. Sa do të na ndihmojnë njerëzit, të gjithë kanë hallet e veta. Pa një punësim e pa të ardhura a mund të mbahet një familje me tre fëmijë të vegjël?!”

Ndryshe nga shumë bashkëmoshatarë të tjerë, tre djemtë nuk janë duke e shijuar fëmijërinë. Mes dhimbjes për humbjen e babait, i duhet të rriten edhe duke vuajtur për bukën e gojës. “Ne gjithmonë kemi jetuar në shtëpi shumë të vjetër, me lagështirë. Fëmijët e mi nuk e dinë se çfarë është një shtëpi me të gjitha kushtet normale. Kjo është e pabanushme, shiheni as e suvatuar nuk është.” Edhe pse janë në moshë shumë të vogël, mendojnë të dalin të punojnë. Për ta nuk ka telefona të fundit dhe as lodra të reja, madje ata asnjëherë nuk kanë pasur një tortë për të festuar ditëlindjen.

“Kur të rritem unë dua të bëhem doktor që të shëroj njerëzit dhe ata të mos jenë të sëmurë. Më shumë në jetë unë dua të mbroj vëllezërit, nënën time dhe veten. Do gjej një punë dhe do shkoj te punoj. Mamin e ndihmoj me punët e shtëpisë, laj, marr pluhurat. Sepse nuk dua që të lodhet sepse ajo ka shumë punë,” rrëfen me lot në sy Asqeriu djali i madh, i cili është vetëm 12 vjeç. “Më ndihmon edhe për të prashitur ato pak gjëra që kemi mbjell. Merr kazmën, edhe punon me mua. I marr të tre dhe shkojmë që punojmë atje në arë, nuk kemi çfarë të bëjmë. Të vegjël janë por jemi në një gjendje shumë të vështirë dhe nuk kemi të ardhura të tjera. Ata duhet të luajnë si gjithë shokët, por janë të detyruar të punojnë në mënyrë që të hamë diçka.

Të dy djemtë e mëdhenj e kanë ditëlindjen tani në maj, por nuk mund t’i blej as tortë dhe as dhuratë. Shohin në televizor dhe më pyesin nëse do i blej këtë vit tortë. Çfarë t’i them, nuk kam me çfarë t’ia blej.” Edhe pse Asqeriu, Fjori dhe Alesio janë në moshën më të bukur, ku shijojnë pafajësinë e fëmijërisë, rritja po kthehet në sfidë për ta. Nuk janë duke përjetuar asnjë ditë të lumtur dhe kanë pak shpresë se jeta do i sjellë një të nesërme të bukur.

“Nuk e kam festuar asnjëherë ditëlindjen, të gjitha ditët janë njësoj. Nuk është se ka ditë më të lumtura apo të gëzuara se të tjerat.”. Të bëhemi të gjithë bashkë në mënyrë që t’i kthejmë besimin tre djemëve se ditë më të gëzuara do të vijnë për ta.