Këtë libër ia dedikoj nënës sime, dramës së sëmundjes së saj “Alzheimer”…
Ky shkrim është një ulërimë, një britmë për dhimbjen që del nga thellësia e shpirtit… Në momentin që mjekët më thanë, mami juaj është diagnostikuar me një sëmundje që quhet alzheimer, u tmerrova, në atë moment nuk kishte asnjë dritë për mua, kudo që hidhja vështrimin shikoja vetëm tym, mjergull, deri sa sytë m’u errësuan dhe u gjenda në një përrua me lot që nuk pushonin së laguri faqet dhe trupin tim…
Të shohësh njeriun më të shtrenjtë të jetës tënde që pak nga pak fillon t’i zbehen kujtimet, ndjenjat, kujtesa, i shikon ato ngadalë të hyjnë në realitetin e hidhur dhe që ndihen mizorisht të prerë, jashtë kësaj bote, që përgatitesh të përballesh me një dhimbje të ngadaltë dhe të pafalshme, dhe qe ditë pas dite bëhet gjithnjë dhe më e ashpër. Si mundesh ta përballësh atë shfaqje në sytë e tu, kur para teje nuk qëndron më prindi yt por thjesht një fëmijë…
Ajo është aty pranë dhe ti në sytë e tu sheh qe tretet çdo ditë ngadalë, me dhimbje shumë…
Ngadalë duke të lënë në zemër shumë plagë…
Nga Dallandyshe Bushi
