Nga Drini Zeqo
Asgjë nuk do jetë më si më parë. Mbase as takimet e zakonshme mes përqafimesh e puthjesh. E di, edhe ty po të mungon dikush ta përqafosh fort, mua po aq. Mbase është akoma herët të shkruajmë se njerëzimi nuk do shtrëngojë dot më duart nga frika që mbetet pas. Akoma pyetjet tona nuk kanë përgjigje.
Fëmijët ende luajnë, shohin ne sy prindërit e tyre, shpesh nuk dallojnë buzëqeshjen që e kanë zënë maskat. Shkollat janë të zbrazura, mësuesit jane para kompjuterave ndonëse jo të gjithë nxënësit. E vërteta është se bota nuk do jetë më e njëjta. Ajo që na largonte sot po na afron. E para eshte teknologjia. Komunikimet permes platformave audio-vizuale u bënë parësore në këto ditë të vështira.
Skype-i solli afër nesh imazhin e mijra njerëzve që gjenden në disa raste edhe në kontinente të tjera. Interneti këtë herë na bashkoi, nuk na ndau. Avionët kanë zënë hambarët e tyre dhe janë të përgjumer akoma. Zhurma e tyre është ende e mezipritur. Po aq të qeta janë rrugët me orare të kufizuara për levizjet e makinave dhe njerëzve. Kafenetë e vogla, klubet me zhurmë, restorantet me aromën që mbushte rrugicat, pushojnë. Mall ka edhe për zenkat mes të dashurish rrugëve, nëpër to lëvizin vetëm motorrët e vegjël që shpërndajnë ushqimet. Mbase jo të gjithë, por shumë porosisin ushqimet e preferuara. Ka një mbret të ri, shërbimi delivery, do të jetë nëe opsion i padiskutueshëm në kurben e vet të suksesit. Sallat e kinemave u zbrazën, mbetën imazhet e filmave në dhoma ku efektet audio nuk jehojnë. Teatrot, opera, baleti po përpëlitet në tentativën e vet për të krijuar një botë magjike, online? Por kjo është ende një ëndërr, asgjë nuk do arrijë dot te zëvendësojë zhurmën e aktorëve, këngëtarëve apo balerinëve mbi parket.
Do mungojë akoma për disa kohë zhurma e bareve, ndërsa hyn e të pyesin se çfarë do të pish? Nje cocteil në një gote plastike është si të shijosh sushi me pirunj. Fakt është se jo të gjithë janë kaq të shkathët në këtë botë te re online. Kjo pjesë përhumet akoma mes pritjes që t’i rikthehet normalitetit. Ka njerëz që e humbën një pune, ka që e fituan sepse u përshtatën në një dimension të ri. Ka shumë njerez që u sheruan, ka shume që pyesin veten nese do të preken nga virusi apo tashmë janë imunë. Ende s’e kemi këtë përgjigje. Ende përcjellim të moshuar që ndahen padrejtësisht nga të dashurit e tyre.
Histori e dhimbshme, Papa thirri “Urbi et Orbi” në një shesh pa besimtarë. Por dikush do të thërrasë sërish në shehet plot, dikush do ankohet sërish nga trafiku, të tjerë do bien prapë në dashuri. Prapë do të lindin shumë fëmijë. Nxënësit do bëhen studente. Jeta është e tillë, sepse kjo nuk është një kohë për të vdekur. /Opinion.al
